Czerwiec to miesiąc, w którym w sposób szczególny czcimy Najświętsze Serce Pana Jezusa. Dlaczego właśnie ten miesiąc jest obrany za czas adoracji Serca Pana Jezusa? Czerwiec dał genezę kultowi Serca Jezusa z racji najważniejszego objawienia dotyczącego tego kultu, jakie otrzymała 10 dnia tego miesiąca 1675 r. Małgorzata Maria Alacoque, skromna zakonnica, wizytka z klasztoru Paray-le-Monial. Objawienie to, należące do ostatniego z czterech wielkich objawień, jakie otrzymała mistyczka francuska, miało miejsce w piątek po oktawie Bożego Ciała. Ono samo nawoływało też do obwołania święta ku czci Serca Pana Jezusa właśnie w pierwszy piątek czerwca po oktawie Bożego Ciała, by w ten sposób poprzez przyjętą Komunię św. i pobożne praktyki wynagrodzić Bogu za grzechy świata.
Kult Serca Jezusa jako symbolu bezwarunkowej Bożej miłości wywodzi się z czasów średniowiecza; początkowo miał charakter prywatny, z czasem ogarnął szerokie rzesze społeczeństwa.
Mistyka średniowiecza łączyła kult Serca Jezusowego z nabożeństwem do Najświętszej Rany boku Jezusa. Do najwcześniejszych, którzy w Ranie boku, otwartej włócznią żołnierza, odnaleźli Serce Boże, należy nieznany autor poetyckiego utworu „Winny szczep mistyczny”. Mówi w nim, że właśnie w tej Ranie odnalazł Serce Boże, że spocznie przy Nim, że się już z Nim nie rozstanie. Cały zakon św. Dominika Guzmana bardzo wcześnie przyswoił sobie nabożeństwo do zranionego boku i Serca Pana Jezusa. W piątek po oktawie Bożego Ciała, a więc w dzień, który Chrystus wybrał sobie na święto Jego Serca.
Szczególnym nabożeństwem do Serca Pana Jezusa wyróżniało się w średniowieczu kilku świętych; w tym Sercu znaleźli dla siebie źródło szczególnej radości i uświęcenia:
Św. Mechtylda, która za zachętą samego Pana Jezusa wchodziła do Jego Serca i w nim spoczywała. Jezus oddawał jej swoje Serce jako znak zawartego z nią przymierza. Pewnego dnia w czasie spotkania Pan tak mocno przycisnął jej serce do swojego Serca, że miała wrażenie, że odtąd te dwa serca stanowią jedno.
Św. Gertruda, młodsza siostra Mechtyldy, której zasadnicze dzieło, które wsławiło jej imię po całej Europie, to „Poseł Bożej pobożności”. Jest to prawdziwy poemat o miłości Boga do duszy i duszy do Boga. Jego zaś źródłem jest Najświętsze Serce Syna Bożego.
Św. Małgorzaty z Kortony, do której Pan Jezus odezwał się pewnego dnia: „Połóż twe ręce na ranach Moich rąk!”. Na to święta: „Nie, Panie!”. W tej chwili otwarła się rana boku Chrystusa i święta ujrzała w niej Serce Zbawcy.
W XVII wieku nabożeństwo do Serca Pana Jezusa stało się własnością ogółu wiernych i całego Kościoła. Przyczyniło się do tego dwoje świętych: św. Jan Eudes, nazwany „twórcą liturgicznego kultu Serca Jezusa i Maryi”, który działał bardziej z własnej inicjatywy, oraz wspomniana św. Małgorzata Maria Alacoque, która działała pod wpływem nakazów, jakie otrzymała od samego Chrystusa.
Godzina Święta
Jedną z najpiękniejszych praktyk nabożeństwa do Serca Jezusowego jest Godzina Święta. To nocne czuwanie wskazał Małgorzacie Marii podczas trzeciego objawienia w 1674 r. Pan Jezus, który powiedział wówczas: „We wszystkie noce z czwartku na piątek dam ci uczestnictwo w tym śmiertelnym smutku, który odczułem w Ogrodzie Oliwnym. I żeby Mi towarzyszyć w tej pokornej modlitwie, którą zanosiłem wówczas do Mego Ojca wśród wszystkich Moich udręczeń, będziesz wstawać między godziną jedenastą a północą, by w ciągu godziny klęczeć wraz ze Mną z twarzą pochyloną ku ziemi. A czynić to będziesz tak dla uśmierzenia gniewu Bożego, błagając o miłosierdzie tak dla grzeszników, jak dla złagodzenia w pewien sposób goryczy, którą czułem z powodu opuszczenia Apostołów, tak iż musiałem czynić im wyrzuty, że nie mogli czuwać ze mną jednej godziny”.
Serce Boże jest symbolem i żywym obrazem nieskończonej miłości Jezusa Chrystusa, która nas pobudza do odwzajemniania się miłością. Tę miłość możemy odwzajemnić poprzez poświęcenie się Sercu Jezusowemu; poprzez akt poświęcenia ofiarowuję Sercu Jezusa wszystko, co mam, oddaję Mu się w całości.
http://brewiarz.pl/czytelnia/nspj.php3